Het lijkt wel alsof de natuur zich nergens wat van aantrekt. De herfst heeft al bijna een maand geleden zijn intrede gedaan. Het seizoen van storm en regen, kille avonden en de jas wat hoger dichtgeknoopt. En dan staan er meizoentjes in het gras. Meizoentje is de oude volksnaam voor Madeliefje. Als ik madeliefjes zie dan moet ik altijd even terugdenken aan vroeger. Als klein meisje, met blonde krulhaartjes, zat ik op mijn hurken in het gras en plukte madeliefjes. Ik reeg een ketting van de witte bloemetjes met de gouden hartjes en huppelde vrolijk met de ketting om mijn hals. Als ik het woord ma-de-liefje ontleed doet me dat denken aan liefde. Één voor één trok ik de witte langwerpige bloemblaadjes van het gouden hartje af; hij houdt van me, hij houdt niet van me, hij houdt van me, ….
Verbeeld je eens dat het madeliefje staat voor jouw ontwikkeling. En dat ieder bloemblaadje een nieuwe ontdekking is naar wie jij werkelijk bent. Dat je met verwondering en zonder oordeel telkens één blaadje verkent. Dat jij ont-dekt wat jou belemmert en waar jij krachtig bent. Tot aan het pure gouden hart van je eigen Mij-zoentje.
Ruim baan voor je onbewuste kwaliteiten
Anja van Norel 14 oktober 2018